برای  همه

عرب هر چه باشد مرا دشمن است  

                                              کج اندیش و بدخلق و اهرمن است 

چو بخت عرب بر عجم چیره گشت             

                                               همه روز ایرانیان تیره گشت

جهان را دگرگونه شد رسم و راه  

                                               تو گونی نتابد دگر مهر و ماه

ز می ، نشنه ، نعمه از چنگ رفت     

                                              ز گل عطر و معنی ز فرهنگ رفت

ادب خوار گشت و هنر شد و بال

                                              به بستند اندیشه را پر و بال

جهان پر شد از خوی اهریمنی

                                             زبان مهر ورزیده و دل دشمنی

کنون بی غمان را چه حاجت به می

                                             کران را چه سودی ز آوای نی

که در بزم این هرزه گردان خام  

                                            گناه است در گردش آریم جام

بجانی که خشکیده باشد گیاه

                                            هدر دادن آب باشد گناه

چو با تخت ، منبر برابر شود

                                            همه نام بوبکر و عمر شود

ز شیر شتر خوردن و سوسمار

                                            عرب را به جایی رسیدست کار

که تاج کیانی کند آرزو 

                                           تفو بر تو ای چرخ گردون تفو

دریغ است ایران که ویران شود

                                          کنام پلنگان و شیران شود ...